Анте Поповски (1931, с. Лазарополе, Дебарско – 2003, Скопје) е поет, есеист, препејувач, публицист. Бил член на Извршниот совет (Влада) на (С.Р.) Македонија, директор на весникот „Нова Македонија“ и „Вардар филм“ во Скопје, потпретседател на Републичката комисија за културни врски со странство, член на ДПМ (Друштво на писателите на Македонија) од 1956 година, а негов претседател во два мандата и претседател на Советот на СВП (Струшки вечери на поезијата) (1966/67 и 1978/79). Член на МАНУ (Македонска академија на науките и уметностите). Член на Македонскиот ПЕН центар. Автор е на 12 книги поезија и 3 книги статии и други записи

М А К Е Д О Н И Ј А

1.

Стиснете ги тревките

неа ќe ја исцедите.

Наслоните се врз каменот

името ќe и го чуете.

Симнете се во рекине

дното со неа ќe ве почести.

Легните да починете

и ноќта со неа ќe ве покрие.

2.

На овој даб името ќe ти го напишам

дождовите да го симнат

жедните в земја

да ги напоиш.

На оваа нива грутка од тебе ќe посеам

класатка да никне

со неа внучињата да ни ги храниш.

На овој рид ќe те оставам

и кога ќe заминам

пак да те гледам

Голема.

3.

Еве ја таа проста земја
од дволичен камен
и сонце

Децата уште незаодени каде откопуваат
лобањи по градините

Еве ја таа проста земја
од пајажина
и од води

Мудро слободата кај што ги запишува
селските имиња
Место икони по црквите

И каде летото како судбина
Трае до последниот востанат

Еве ја таа проста земја
од заморено дишење
и од молк

Низ која времето одминува
и пак се враќа
Со неа да го сподели лажното траење.

О, еве ја таа проста земја
од грч
и од чекање Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски
А никој не ја знае.